Vervolg 3

Ik praat veel met Mar en A. Luisteren naar me, vinden het niet erg dat ik honderd keer dezelfde dingen vertel en vinden het niet erg wanneer ik weer begin te huilen. Het kan bijna geen toeval zijn dat op dit moment in mijn leven juist zij zo dichtbij me staan. We delen hetzelfde verdriet en ook al kennen Mar en A elkaar verder niet, lijken we gek genoeg verbonden met elkaar. Verbonden door hetzelfde lot, welke een bizarre wending nam nog niet zo heel lang geleden. Door de gesprekken met mij werden Mar en A tegelijkertijd, onafhankelijk van elkaar getriggert en trokken de stoute schoenen aan. Op dezelfde dag stuurden ze een luchtig WhatsApp berichtje naar hun grote liefde. Op zoek, in een laatste poging, naar misschien toch nog een opening.... Binnen 5 minuten werden de berichtjes gelezen en meteen daarna werden ze geblokkeerd. Ik voelde de hele dag hun verdriet, ik raakte zelf helemaal van slag. Zij hebben het aangedurfd, terwijl ze diep van binnen misschien al wisten wat er zou gebeuren. Het was confronterend voor ze en tegelijkertijd hebben zij nu een duidelijk antwoord en weten ze waar ze aan toe zijn. Ik weet dat ik de derde in rij ben... Mar en A zullen me opvangen, alleen ben ik nog niet zo ver. Er komt een moment dat ik mijn trots aan de kant zet en jou een mail zal sturen. 

Die mail heb ik inmiddels gestuurd en ik ben oprecht blij dat je openstaat voor een gesprek. Dit gesprek waar ik recht op heb, na alles wat je tegen mij gezegd hebt. Ik heb je al uitgelegd dat ik geen vrouw ben van ruzies en ook nooit in ruzie van iemand afscheid kan nemen. Ik wil dat je weet dat ik alles op alles zal zetten om netjes en in vriendschap afscheid van elkaar te kunnen nemen. 

Er is nu een hernieuwd contact en ik hoop dat je nu begrijpt dat je lolletjes en grapjes niet altijd goed bij mij binnenkomen. Onze relatie betekende voor mij zoveel meer om er slechts lachend en met grapjes op terug te kijken. 

Begrijp me goed JW er zit nu geen zielig vrouwtje tegenover je. Ik ben een vrouw die op haar kwetsbaarst ongenadig onderuit is gehaald en gekwetst in de voor mij ergst denkbare vorm. Je hebt me finaal neergehaald en als oud vuil achter gelaten. Wegrennend zonder nog één keer om te kijken. Je hebt geen idee wat dat met iemand doet. Ook al heb je een beschadigde vrouw van me gemaakt, ik ben sterk en kom er wel weer. Ik zal weer de vrouw worden die ik altijd was. 

Ja, ik heb je gehaat om wat je met me gedaan hebt. Gehaat om al het verdriet en de pijn die ik gevoeld heb al die maanden. Maar God JW wat heb ik ook onmetelijk veel van je gehouden....

Nog nooit heb ik zoveel van iemand gehouden als van jou. We hebben met z'n tweetjes anderhalf jaar in een rollercoaster gezeten, waar we samen met de volle overtuiging ingestapt zijn en daar waar we samen ook weer uit hadden moeten stappen, ben jij er zonder waarschuwing vooraf alleen uit gesprongen. Mij achterlatend, niet in staat ook de uitgang te vinden. 

Mijn gevoelens voor jou waren intens en oprecht en ik was ervan overtuigd dat dit wederzijds was. Ben ik zo naïef geweest? Had ik de tekenen moeten herkennen? Waarom heb ik gedacht dat wat je uiteindelijk met Christel niet aandurfde wel met mij zou aandurven? Ook met haar maakte je toekomstplannen. Ook zij heeft haar huwelijk voor je opgegeven..... 

Of was ik zo verblind door de liefde die ik voor je voelde en daardoor niet gezien heb wat ik had moeten zien? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik alles voor je had willen opgeven. Met volle overtuiging en met alle liefde in mij jou mijn hart heb gegeven. Mijn hart, mijn kostbaarste bezit...

Sinds ons hernieuwde mailcontact heb je een aantal dingen gezegd die mij aan het denken hebben gezet. Zo zeg je oa. dat jij nooit je gezin zult verlaten, nooit je kinderen in de steek zult laten. Door jou zit ik nu in een situatie dat ik dit wel zal moeten doen. Als ik mijn gezin verlaat laat ik dan mijn kinderen in de steek? Denk je daar echt zo over? 

Maakt dat mij door jouw ogen gezien dan een minder mens?

Je zegt nu ook dat je mij helemaal niets verwijt. En dat zeg je na alles wat je mij verweten hebt en me daarmee helemaal kapot gemaakt hebt. Je zegt dat terugneemt dat ik onbetrouwbaar was en dat 'mijn mannen' eigenlijk helemaal de reden niet waren van onze breuk. Weet je hoeveel pijn je mij daarmee gedaan hebt door te zeggen dat ik onbetrouwbaar ben? Nu wil je mij de ware reden van je twijfels vertellen. Die wil ik niet weten JW en ik wil ook niet dat je deze uitspreekt. Je hebt mij al genoeg pijn gedaan, ik heb het al moeilijk genoeg gehad. Ik ga nu uitspreken wat jij vorig jaar november had moeten doen, maar schijnbaar niet durfde. Je hebt voor je vrouw gekozen. Punt. Dat is dat! Alles eromheen zijn domweg laffe excuses geweest, bedoeld om mij zoveel mogelijk pijn te doen en jezelf vrij te kunnen pleiten. 

Kunnen wij weer maatjes worden? Ik denk hier veel over na en ik weet eerlijk gezegd het antwoord nog niet. Ja, ik mis je enorm als maatje, ik mis onze gesprekken maar ook de onbevangenheid hierin. De vraag is of wij ooit weer onbevangen naar elkaar toe kunnen zijn. J. zei laatst heel treffend tegen mij, en ik citeer letterlijk:

M. je bent van buiten een prachtige vrouw maar van binnen nog vele malen mooier. Je bent zo puur en oprecht, van een zeldzaamheid die je maar zelden tegenkomt. Wees je hier bewust van in het maken van je keuzes. Jij verdient alleen het allerbeste. Een maatje is iemand die echt om je geeft, altijd van je houdt, hoe je ook doet, wat je ook zegt en je niet bewust pijn doet. Iemand die jou niet op een zondagmiddag inruilt voor een ander en jou gedesillusioneerd achter laat. Is hij dat voor jou? Dan zou jij er direct voor gaan...

Ik ga deze brief afronden, de tranen rollen ongetwijfeld over mijn wangen, ik ken mezelf... het verdriet zit diep, heel diep. Ik heb tegen je kunnen zeggen wat ik je nog wilde zeggen en kan alles nu ook een plekje gaan geven. Het is voor mij hiermee nu ook afgerond. Ik ben oprecht blij voor je dat je thuis alles weer rustig hebt weten te krijgen. Laat de hoge prijs die ik moet betalen niet voor niets zijn geweest en ga voor het hoogst haalbare in de liefde, in je relatie JW. Ik weet sinds twee jaar hoe echt 'houden van' hoort te voelen en hoe mooi het is dat te mogen ervaren.

Liefs, jouw M. 

Vervolg 2

Ik kan niet meer stoppen met lezen en ik krijg de inzichten die ik nodig heb. De herkenning is groot:

* De energie-uitwisseling is onvoorstelbaar intens en de gevoelens van liefde zijn binnen no time aanwezig.

*Er is een wederzijdse aantrekkingskracht, iets dwingends ‘in de lucht’ waardoor je bij elkaar wilt zijn en elkaar wilt ontdekken.

*Kennen elkaar door en door

*Na het ontmoeten het gevoel hebben dat ze met elkaar iets af moeten maken.

*De liefde voor elkaar lijkt ‘magnetisch’ tot stand te komen, je hoeft er niets voor te doen

*Je voelt onvoorwaardelijke liefde voor elkaar

*Je hebt nog nooit zo’n sterk gevoel van liefde ervaren

*Je weet dat dit ultieme liefde is

*Het voelt alsof je elkaar altijd al hebt gekend

*Je bent elkaars ultieme spiegel

*Je hebt een sterk gevoel van herkenning bij elkaar

*Je voelt energie dansen tussen elkaar

*Je kunt voelen dat je samen een opdracht hebt in het leven

*Je weet dat er iets heel bijzonders aan de hand is

*Je hebt altijd het gevoel gehad dat je ‘iets’ miste in je leven, nu weet je wat dat was

*Het is een sleutel die de deur naar jezelf opent

*Voordat je elkaar hebt ontmoet heb je beiden een periode van eenzaamheid en/of bezinning doorgemaakt

*Ieder telefoontje, ieder weerzien en afspraak met haar/hem lijkt op de eerste en bezorgt je steeds weer kriebels in je buik

*Als magneten naar elkaar toe getrokken worden, elkaar constant aan willen raken of bij elkaar willen zitten

*Wat je samen deelt is niet te vergelijken met welke relatie en vriendschap dan ook. Het gevoel dat je bij elkaar ervaart zal je ook niet zo snel bij een ander voelen

*Het is een aantrekken en afstoten

*Het is maatjes zijn door dik en dun; onvoorwaardelijk.

*De onvoorwaardelijkheid verdwijnt alleen wanneer het ego te sterk wordt en je vanuit angst gaat handelen en denken.

*Elke ontmoeting, kus, aanraking, blik etc. voelt als de eerste, het blijft leuk en spannend (als je eenmaal de angst overwonnen hebt)

*Omgeving danst om de energie van beide. Iedereen bemerkt de bijzondere energie op. Zelfs als er niet gesproken wordt.

De puzzelstukjes vallen in elkaar en ik schrijf opgelucht naar Jan: 

"Dank je! Het heeft me veel inzichten gegeven. Ik moet hem loslaten. Het is mijn verdriet. Verdriet wat ik (onbewust) gekoesterd en toegelaten heb, bijna 6 maanden lang. Ik kwam er net achter dat ik het verdriet wilde voelen omdat ik dacht dat hij dan dicht bij me was.... Ik was bang dat hij zou denken dat ik hem vergeten was. Nu weet ik dat ik hem los moet laten. Ook weet ik nu waarom hij mij pijn gedaan heeft. Waar we de ander van beschuldigen, blijken we ons zelf ook schuldig aan te maken. We zijn niet beter of slechter dan de ander. De bekende spiegel.... Dit is zo waar. Het leek alsof hij vanuit zelfreflectie alles op mij projecteerde. Ik praat het niet goed, want wat hij met mij gedaan heeft is niet oké. Maar ik begrijp het in ieder geval nu beter. Volledig loslaten is wat ik moet doen en ga doen om vervolgens weer te kunnen zien wat in dit leven echt belangrijk is. Te koesteren wat ik heb! Misschien gaan we elkaar weer ontmoeten of misschien helemaal nooit meer, maar onze zielen zullen voor altijd verbonden blijven. Dit is zo mooi om te weten Ik ga weer open in het leven staan en ga genieten van alles en iedereen die op mijn pad komt. Ik dacht nooit meer iemand te kunnen ontmoeten zoals hij, maar dat is dus niet waar. Iedere andere relatie zal anders zijn, maar hoeft niet minder mooi te zijn. En weet je J? Jij moest op mijn pad komen. Ik liep stuk. Ik ben je zo ontzettend dankbaar voor wat jij mij geeft en wat je mij laat zien"

Weet je nog hoe vaak we tegen elkaar gezegd hebben dat onze ontmoeting al lang geleden vastgelegd moest zijn. Hierboven staat de bevestiging van wat wij al dachten. Ook je vraag waarom je met mij bent meegegaan is hiermee beantwoord. Vanaf het allereerste contact was er geen houden meer aan, was een samenkomen niet meer te voorkomen. Weet je nog de keren dat we na de seks huilend en met een intens gelukkig gevoel in elkaars armen vielen? Wij hebben het hoogst haalbare mogen ervaren! 

Er is op internet zoveel te vinden over deze vorm van liefde. Bizar dat ik hierop gewezen moet worden door iemand die mij nauwelijks kent. Wij hadden iets heel speciaals. Iets wat we eigenlijk al vanaf het begin wisten, maar nu de bevestiging hiervan te lezen doet me goed. 

Naast erkenning vind ik evenzoveel herkenning. We hebben elkaar pijn gedaan, bewust maar ook zeker onbewust. Processen van 'afstoten en aantrekken'. 

Twee keer eerder heb je me geprobeerd van je af te stoten, maar ook twee keer kwam je terug en achteraf moesten we lachen om deze door jouw genoemde 'gekkigheidjes'. Deze twee momenten deden veel met me, de pijn en het verdriet, ik wilde dat nooit meer voelen en nooit meer meemaken. 

Misschien is deze derde keer wel de finale klap. Jammer genoeg ligt hier geen kant en klaar antwoord op mij te wachten.  Dat zou te makkelijk zijn. Ik moet vanuit mezelf op zoek gaan, op zoek naar antwoorden uit het verleden maar ook uit het heden. Ik heb je moeten loslaten. Jij hebt dit al veel eerder gedaan, maar ik zit er nog volop in. Naast het loslaten, wat al moeilijk genoeg is, ben ik aan het vergeven. Het is een moeilijk proces om doorheen te gaan, maar ik moet. Het verlangen naar jou en de pijn die hiermee gepaard gaat wordt minder. Tegelijkertijd is het nog een tweestrijd; weten dat ik je los moet laten maar tegelijkertijd het alles overheersende gevoel van bij je te willen zijn. 

We hebben het er samen vaak over gehad hoe makkelijk het voor ons altijd geweest is om vrienden te maken. We hadden/hebben ons uiterlijk altijd mee gehad en erg aantrekkelijk voor het andere geslacht. Verliefdheid overkwam ons, hoefden we geen moeite voor te doen. We hebben door de jaren heen hier mee leren leven en we wisten hoe lastig dit ook kon zijn. Hoe lekker was het dan ook dat we elkaar tegen kwamen en dit alles niet aan elkaar hoefden uit te leggen.

Na een roerige uitgaansperiode in onze jeugdige jaren zijn we onze huidige partners tegengekomen en getrouwd. Kregen kinderen en in hetzelfde jaar kregen we beiden ons jongste kind. Zowel jouw jongste als mijn jongste bleken bijzondere kindjes te zijn die een speciaal plekje in onze harten hebben gekregen. Toen onze gezinnen compleet waren zijn we beiden begonnen onszelf verder te ontwikkelen. Jij met je opleidingen bij het cli en ik met opleidingen in het administratieve / financiële. Velen jaren van studie naast werk en gezin. Alles lijkt ons voor de wind te gaan tot we geconfronteerd worden met partners die gevoelens voor een ander hebben. Dit zijn moeilijke tijden in onze huwelijken en wat jij zo mooi weet te verwoorden; het huwelijk zal nooit meer hetzelfde zijn als voor de affaire…. 

Het heeft ons gevormd zoals we nu zijn. We vonden elkaar hierin, hoefden dingen niet uit te spreken, wisten waar de ander doorheen gegaan was. 

Wanneer je erachter komt dat je partner een ander heeft zet dat je aan het denken. We zijn gaan zoeken, waren onrustig in onze relatie, begonnen met chatten. Afijn, dit hebben we al zo vaak besproken met elkaar en heeft ook geen verdere toelichting nodig. Het moment waarop wij elkaar tegenkwamen kon geen toeval zijn…. Tijdens onze relatie hebben wij elkaar ook die spiegel voorgehouden. We stonden hetzelfde in het leven, gingen hetzelfde met andere mensen om, al ben ik wel iets trouwer aan familie en vriendschappen ;-)  Dat spiegelen aan elkaar zorgde voor die intense gevoelens die we mochten ervaren en een onbedwingbare aantrekkingskracht. Dezelfde gevoelens die ons ook weer uit elkaar gedreven hebben. Deze krachten hebben we onderschat, wellicht voortkomend uit onwetendheid. 

Vervolg 1

Harde woorden, ik weet het.... Geschreven vanuit mijn emoties op die momenten, welke ik toch met je wil delen.

Ik ben zo ontzettend kwaad op je. Je hebt me onzeker gemaakt met al je verwijten. Ik ben al te lang niet meer de sprankelende vrouw die ik altijd ben geweest. De vragen blijven maar malen in mijn hoofd; waar heb ik fouten gemaakt, wanneer heb ik je pijn gedaan, wat had ik anders moeten en kunnen doen? Ik slaap al maanden slecht en de kilo's vliegen er af, van 70 naar nog maar 58 kilo. Ik ben een wrak aan het worden. Een wrak, geestelijk en lichamelijk.  Ik kan niet meer helder denken en begin ook bijna zelf te geloven dat ik de schuldige van alles ben. Zoveel verdriet om iemand, dit ken ik niet van mezelf. Ik heb meer gehuild om jou dan om mijn vader, oma en broertje samen.... Nog nooit ben ik zo behandeld door iemand. Nog nooit heeft iemand mij zoveel verdriet gedaan als jij. Het heeft een enorme impact op me en het lijkt alsof ik een soort shock terecht gekomen ben waar ik niet meer uit weg lijk te komen. Lamgeslagen en kapot van verdriet. Je zei ooit eens tegen mij dat je zag dat wij samen oud zouden worden. Samen op een terrasje zittend en Ik wat hulp behoevend, jij mij tussen kleine hapjes voerend door steeds weer kusjes gevend. Ik moest hier toen zo vreselijk om lachen en was het hier natuurlijk niet mee eens want waarom zou ik de hulpbehoevende zijn?

Je klonk zo overtuigd, je zag het zo mooi voor je.  

Wat ben je voor een man? Wat drijft jou om iemand willens en wetens zoveel pijn te doen, kapot te maken en je zo hard op te stellen? Wat gaat er op zo'n moment door je hoofd heen? Geeft dit jou bevrediging? Voel je je trots op zo'n moment? Hoe kan iemand zo plotseling 100% omslaan? Hoe heb ik me zo kunnen vergissen in iemand? Je hebt een beschadigde vrouw van me gemaakt JW.

Er was geen enkele reden om aan mij te gaan twijfelen, ik was voor de volle 100% voor je gegaan en diep van binnen wist je dit. 

Voor het eerst in mijn leven word ik geconfronteerd met gevoelens van echte haat. Het ene moment haat ik je om alles wat je mij hebt aangedaan en het andere moment hou ik zo verschrikkelijk veel van je dat ik het niet eens meer kan handelen. Aan deze tegenstrijdige gevoelens dreig ik ten onder te gaan. Ik moet me richten op mijn gezin, ik moet me concentreren op mijn werk. Dat zijn mijn prioriteiten. Waarom lukt me dat maar niet? Waarom blijf ik hangen in het verdriet? Ik weet het niet meer..... Alles in mij wil bij jou zijn. Is dit echt alleen mijn verdriet wat ik voel? Ik kan het bijna niet meer dragen.... 

Het verdriet heeft mij volledig in haar macht. De somberheid in mij lijkt het te gaan winnen.

Op het absolute dieptepunt komt J. op mijn pad. Hij vraagt hoe het met mij gaat. Niet zo heel erg goed zeg ik en alle schaamte achter mij gelaten vertel ik hem dat ik een relatie achter de rug heb en daar na 5 maanden nog steeds last van heb. Verder hoef ik niets te zeggen, hij stuurt mij een link van een artikel op zijn website en vraagt me dit artikel goed te lezen. Ik heb geen idee wat me te wachten staat, open de link en begin te lezen. Ik zie dat hij dezelfde opleidingen als jij heeft gevolgd; healing en reading. Hij is officieel therapeut waar ik tot op dat moment geen weet van had. Ik begin het artikel te lezen  en al snel rollen de tranen over mijn wangen. Wat een herkenning! Hoe kan het dat ik dit niet eerder geweten heb. Waarom heb ik hier nooit eerder iets over gelezen? Hoe kan het dat hij dit aanvoelt?

Hij schrijft over soulmates en tweelingliefde. Het wordt mij al snel duidelijk dat wat wij hadden vele malen ging verder dan alleen soulmates zijn.....

Brief

Vandaag precies 6 maanden geleden, een half jaar.... Is dit toeval? In ieder geval niet bewust dat ik juist vandaag 2 mei begonnen ben met deze brief voor jou. Je liet me helaas geen andere keus om alle contact te verbreken, een keuze vanuit pure zelfbescherming. Je bleef maar doorgaan met je harde woorden. Heel soms liet je af en toe toch weer even je lieve kant aan me zien. De lieve persoon zoals je ken, dan hoorde ik de twijfels in je stem en durfde je je ook weer kwetsbaar op te stellen. Op die momenten spraken we onze liefde voor elkaar uit, deelden ons verdriet en onze onzekerheden. We hebben gezocht naar mogelijkheden om toch contact te kunnen houden, tot dat ene moment aan de telefoon. Het was echt voorbij....

6 maanden.... er is nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet om jou, om ons, gehuild heb. De eerste 3 maanden bijna continu en de laatste tijd is het dat ik op de meest onverwachte momenten de tranen moet laat lopen. Vanuit het niets, juist op die momenten dat het lekker met me gaat, dat ik denk dat ik mijn leven zonder jou kan voortzetten. Als een mokerslag kom je dan binnen, kramp in mijn buik, overvallen door een intens verdriet en even helemaal niets meer kunnen doen. Heb jij dat ook? Heb jij ook dat wanneer er een liedje op de radio te horen is dat aan ons herinnert dat je je intens verdrietig gaat voelen? Wat voel je wanneer je het liedje van Pink hoort? What about us....Denk jij dan ook aan ons?

Sticks and stones, they may break these bones

But then I'll be ready, are you ready?

It's the start of us, waking up, come on

Are you ready? I'll be ready

I don't want control, I want to let go

Are you ready? I'll be ready

'Cause now it's time to let them know

We are ready, what about us?

What about us?

What about all the times you said you had the answers?

So what about us?

What about all the broken happy ever afters?

Oh, what about us?

What about all the plans that ended in disaster?

Oh, what about love? What about trust?

What about us?

What about us?

What about us?

What about us?

What about us?

Of wanneer je het liedje hoort van Kensington, 'Sorry'.

Ieder woord gaat bij mij door merg en been.... Ik zie je nog weg rijden bij de parkeerplaats waar we één van onze laatste afspraken hadden. Ik bleef nog even in de auto zitten met al mijn verdriet en vol ongeloof, wachtend tot je helemaal uit het zicht was en luisterend naar dit liedje van Kensington op de radio.... 

Sorry for the road that I won't take

For the words that I won't say

For the love that I won't give

Sorry for the heart that I won't show

For the lengths that I won't go

For the life that you won't live

Sorry that I opened up my arms

You would never reach in time

Before they closed again

You will forget

And I won't remember it

When all I ever did was race in circles

You will forget

And all there's left will be

A faded memory

A dream you woke up from

Sorry for the oath that I won't take

For the vows that I will break

For the role that I won't play

Sorry that I'm raising up my walls

And whenever you reached over

You are thrown back to the start

You will forget

And I won't remember it

When all I ever did was race in circles

You will forget

And all there's left will be

A faded memory

A dream you woke up

From the color I would bring to ending up again

Opening darkness I wanted to hold you back

From the colour I would bring to ending up again

Opening darkness I wanted to hold you back

You will forget

And I won't remember it

When all I ever did was race in circles

You will forget

And all there's left will be

A faded memory

A dream you woke up from.

Heb jij ook dat wanneer je in de auto stapt op weg naar je werk, of van je werk weer naar huis dat je je zomaar ineens intens verdrietig gaat voelen? Die momenten in de auto waren onze momenten, zo echt van ons samen. We belden elkaar zodra we konden, 5 dagen in de week, 's morgens een uur en aan het eind van de dag nog eens anderhalf uur. Wat keek ik telkens weer uit naar onze dagelijkse belmomenten. We hadden elkaar zoveel te vertellen en we waren nog lang niet uitgesproken met elkaar.... Iedere keer weer moesten we ons van elkaar los rukken omdat we toch echt aan het werk moesten, of aan het eind van de dag toch echt naar ons gezin. Mis jij die momenten net zo erg als ik ze mis? Als het verdriet me teveel wordt en ik langs 'onze' parkeerplaats rijd bij Nieuwgein dan stop ik daar wel eens. Sta ik even stil bij de picknicktafel waar we samen gezeten hebben. Ik doe dit alleen op de veilige tijdstippen, wetend dat ik jou daar niet zal treffen. Bang voor een confrontatie...  Wat zou ik graag willen weten of jij nog wel eens aan mij denkt, of misschien wel net zo vaak als ik aan jou. Het lijkt wel of ik honderden keren per dag herinnert word aan jou. Wanneer Utrecht genoemd wordt in het nieuws, op de radio, op mijn werk. Het lijkt wel of de wereld om Utrecht draait, het lijkt wel of iemand dit erom doet. Afspraken die opeens alleen in Utrecht kunnen plaats vinden. Op tv terloopse interviews op straat, altijd weer in Utrecht, of zomaar even de Dom in beeld. De Dom nu helemaal ingepakt vanwege een restauratie..... Er is geen ontkomen aan, ik kan mezelf niet blijven verstoppen. Gekmakend! Ga je mij ooit vertellen waarom? Ik heb je boos gemaakt, je teleurgesteld. Was dit voor jou echt de reden om onze relatie te beëindigen? 

Het is moeilijk om ogenschijnlijk gelukkig en voor iedereen de vrolijke en betrokken vrouw te blijven die ik altijd geweest ben. Alle energie lijkt wel uit me weggezogen. Minuten lijken wel uren te duren. Ik sleep mezelf de dagen door. Mensen zien mij lachen, maar van binnen huil ik. Wanneer ik het even niet meer aankan, is daar altijd mijn goede vriendin A. die alles van ons weet. Ook zij heeft het nodige verdriet na weer een mislukte relatie. Altijd ben ik welkom om een avondje te praten en te huilen. Samen in bed, pizza's laten bezorgen, voor ieder een fles wijn, hele dozen tissues en snotteren maar. Ik weet dat je had moeten lachen als je ons zo had kunnen zien zitten. Lachen om mijn lieve vriendin met haar gekke capriolen, die haar nieuwe vriend een onverwacht bezoekje wilde brengen. Toen ze voor de deur stond zag ze hem op de bank zitten... kussend in de armen van een andere vrouw. Ze kreeg een waas voor haar ogen en 'zomaar opeens' lag er een baksteen voor haar voeten, waarmee ze zijn auto rondom bekraste, onuitwisbaar diep 'lul' op de voorruit kraste en ook maar meteen de auto van zijn nieuwe liefje met de steen bewerkte. Haar pech was dat er overal camera's hingen, zij volop in beeld terwijl ze haar wraak en boosheid botvierde op de beide auto's. Afijn, politie, strafblad en nog veel meer ellende. Samen lachen en huilen, het lucht zo enorm op. Dan is daar ook nog mijn andere vriendin Mar, die ook alles van ons weet. Urenlang praten in de auto als we weer eens naar België op en neer rijden met z'n tweetjes, of wanneer ik bij haar in de stoel zit voor mijn haar. Mar hakt je in mootjes, laat niets van je heel, zet mij weer met beide benen op de grond en brengt mij terug naar de realiteit. Mar is hard over jou en tegelijkertijd hard voor mij. Vraagt me of ik echt denk dat onze relatie kans van slagen had. Ze vind dat ik de realiteit onder ogen moet zien, dat onze relatie geen kans van slagen heeft, met name door de financiële onzekerheden. Mijn financiële basis is stabiel met een goed inkomen en met een goed pensioen in het vooruitzicht. Ik zou een huis voor ons samen kopen, jouw salaris zou voorlopig naar je vrouw gaan. Je vrouw die echt geen baan gaat zoeken, maar af en toe 'zwart' een consultje thuis doet voor de leuke extraatjes. Ik zou door moeten blijven werken om haar te onderhouden. Zij, die jou niet gaat loslaten en daarvoor een 'troef' thuis heeft... 

Jouw minder zekere financiële toekomst, je wispelturige gedrag en het mij steeds pijn willen doen zijn voor Mar genoeg redenen om dit zo hard naar me uit te spreken en vind dat ik iedere keer wanneer ik weer verdrietig ben, dit alles zou moeten blijven opnoemen, als een mantra. Haar harde uitspraken sterken me dan weer voor even... Maar al snel komt daar dan toch weer de overtuiging naar boven dat wij het samen echt wel gered hadden. Onze liefde voor elkaar was sterk genoeg om de grootste hindernissen te kunnen nemen. Geld is hierin ondergeschikt. 

Weet je nog hoe vaak je Mar als voorbeeld opnoemde? Dat zij en haar echte grote liefde niet bij elkaar kunnen zijn. Dat ze voor hun huwelijken hebben gekozen waarin ze eigenlijk niet gelukkig zijn. 

Ik zou je zo graag willen vragen hoe het met je gaat. Met je gezin, je kinderen. Bijna anderhalf jaar waren ze een deel van mijn leven en nu niets meer...

Wanneer komt je dochter weer naar Nederland? Heeft ze het naar haar zin gehad in het buitenland? Doen ze het allemaal goed? Hoe gaat het nu sinds ze achter onze relatie zijn gekomen? Hebben ze het goed verwerkt? 

Hoe is het op je werk? Ben je gelukkig? 

Gedurende de eerste maanden heb ik zo vaak geprobeerd zo goed mogelijk mijn gevoelens op te schrijven. Zoveel mails geschreven, nooit bedoeld om te versturen. Ik schreef ze vanuit mijn boosheid maar ook vanuit mijn verdriet en radeloosheid:

Ik heb een te blind vertrouwen in jou gehad, voortkomend uit een gevoel van oneindig houden van. Ik vertrouwde je volledig in je keuze tegen wie je allemaal vertelde over ons. Of dat nu op je werk was of met je vele Wordfeud vriendinnetjes of vriendje. Nooit twijfelde ik aan jouw gevoel voor wie jij in vertrouwen wilde nemen, ook niet toen je 2x een foto van ons samen als profielfoto op Wordfeud plaatste. Die ene waar we samen in bed liggen en de andere waar we samen lachend zij aan zij staan.... Dat was nogal wat hè? Ondanks alle risico's die dat met zich mee bracht voelde ik me 100% beschermd bij jou. Je chatte er vrolijk op los, je vind het heerlijk om de vrouwtjes te doorgronden. Ik vond het zelfs leuk om al je verhalen te horen, wat ze jou allemaal vertelde en hoe ver jij ze kon laten gaan. Samen konden we daar heerlijk om lachen. Geen achterdocht, gewoon open en eerlijk naar elkaar toe. Ik werd ook wat vrijer met enkelen in het chatten, maar altijd vanuit respect. Seksueel getinte chats kapte ik onmiddellijk af. Je weet dat ik dat verschrikkelijk vond. Bovendien is mijn wf profielfoto makkelijk via internet te traceren en zal iedereen die daar gericht naar op zoek gaat direct doorgelinkt worden naar mijn Facebook pagina. Ook daarom ben altijd heel voorzichtig geweest in wie ik wat wel of niet vertelde. Jij had mij hier ook in moeten vertrouwen, net zoals ik jou hierin vertrouwde. Volledig vanuit het niets kwam daar jouw oordeel. 'Mijn mannen', mijn chats, ons blog....Ik was niet te vertrouwen en voor jou de reden onze relatie te eindigen. Heb je enig idee hoeveel pijn je mij hiermee gedaan hebt, door te zeggen dat ik onbetrouwbaar was? 

Je bent in alle hectiek in je hoofd van mij als persoon een onmens gaan creëren. Je eigen creatie van een vrouw die niet te vertrouwen is, een vrouw die niet eerlijk is, een vrouw die rare dingen doet.

Je bekijkt mij alleen nog met je harde kant en vanuit zelfreflectie projecteer je alles op mij, enkel en alleen om je eigen geweten te zuiveren. Je gedachten over mij zijn de verkeerde kant uitgegaan, wat je waarschijnlijk nodig had om de stappen te kunnen maken die je gemaakt hebt. Ik kan alleen maar hopen dat je ooit weer zult inzien dat ik een mooi mens ben. Een vrouw, eerlijk en oprecht die onmetelijk veel en onvoorwaardelijk van je gehouden heeft. Je had mij me op mijn kwetsbaarst niet zoveel pijn mogen doen. 

Je zei dat we doorgeslagen waren. Ik zie dat niet zo. Wat ik zie is dat jij in die laatste fase bent doorgeslagen, bang de controle te verliezen. Je bent in blinde paniek als een bezetene om je heen gaan slaan, met mij als hoofddoel. Alle laatste gesprekken tussen ons, per mail, telefoon of chat waren gericht om mij zoveel mogelijk pijn doen. Je gaf mij geen kans om ook maar iets te zeggen. Compleet éénrichtingsverkeer. Je raaskalde maar door en liet mij iedere keer verslagen achter, vol ongeloof en geen woord meer kunnen uitbrengen. Monddood.... 

Ik heb met deze mail geen illusies. Jij zit allang alweer als 'meneertje boeit me niet' in je veilige cocon met je gezin. Alle andere die van je gehouden hebben, om je gegeven hebben, heb je uit je leven gegooid en verbannen. Behalve je gezin, geen familie, geen echte  mooie jarenlange vriendschappen of nieuwe vriendschappen om je heen. Een leegte in je leven welke je denkt op te kunnen vullen met het schijnwereldje vanachter je tablet......

We hebben beloftes naar elkaar toe uitgesproken. We zouden elkaar nooit laten vallen, weet je nog? In ons laatste telefoongesprek bleef je maar zeggen dat je thuis alles weer onder controle had. Je kinderen en vrouw waren weer rustig, precies zoals jij het wilde. Ik was oprecht opgelucht voor je en wist dat ik je vanaf dat moment kon 'loslaten'. Ondertussen liet je mij vallen als een baksteen.. 

We zouden altijd eerlijk zijn naar elkaar toe, weet je nog? Je bent op het laatst niet meer eerlijk naar mij toe geweest. Je had gewoon tegen me kunnen zeggen dat je de stap met mij uiteindelijk toch niet aan durfde. Die boodschap was duidelijk genoeg voor me geweest hoor. Pijnlijk genoeg ook.... Maar jij vond dit niet pijnlijk genoeg voor mij en je moest en zou natrappen, en je bleef natrappen. Je hebt me geschoffeerd, vernederd en als oud vuil voor dood achter gelaten. 

Ook de belofte elkaar ten alle tijde te beschermen. Je hebt in alle paniek mijn identiteit prijsgegeven en je laatst gesproken woorden tegen mij waren dat je kinderen wisten wie ik was en je niet wist wat ze daarmee zouden gaan doen. Ik moest maar afwachten.... Dit vertelde je me gevoelloos, alsof ik dat verdiende. Dat is niet fijn JW, om iemand zo in een angstige onzekerheid achter te laten. Ik heb me aan onze beloftes gehouden en ondanks je ontkenningen weet je dit diep van binnen ook. 

Met je laatste mail ben je echt te ver gegaan. Deze was ver beneden de gordel en respectloos. Aanleiding was mijn mail waarin ik je vroeg waarom je ons blog verwijderd had. Ik gaf aan dat je me al finaal gebroken had, kapot van verdriet. Maar dit was nog niet genoeg voor je. Je moest en zou mij nog meer pijn doen. Hoe kan je zo ver gegaan zijn? Wat gaat er op zo'n moment in je hoofd om? 

Weet je nog hoe vaak wij ons verwonderd hebben over onze openheid en eerlijkheid naar elkaar toe en dat al vanaf het allereerste begin. Vanuit dat vertrouwen deelde ik een foto met je van R. en mij op bed. Hoe kan je mijn openheid hierin nu zo tegen me gaan gebruiken? Je opeens afvragen waarom ik deze foto met je deelde? Een walgelijke mail met verwrongen gedachtes van jou. Zonder weerwoord van mij zijn deze gedachtes in je hoofd een eigen leven gaan leiden en voor jou een waarheid geworden. Ik had de kracht niet meer om hier nog tegen te vechten. Ik gaf op..... finaal gebroken.

In deze laatste mail gaf je tenslotte aan dat je 'ons' inmiddels ook een plaatsje had weten te geven. Jij kon weer verder met je leven zoals jij het graag wilde. Terwijl voor mij alles nog moest beginnen.